Witam. Chciałabym zapytać, jak sobie radzicie z kwestią przekazywania informacji rodzicom o problemach ich dzieci. Ostatnio rozmawiałam z dziewczyną, która podejrzewa u siebie chorobę psychiczną (w starej nomenklaturze nazywaną psychozą maniakalno-depresyjną). Dziewczyna ma 14 lat. Ewidentne zaburzenia emocjonalne i tworzenie się cech osobowości nieprawidłowej, nawet jeśli to nie słynna dwubiegunówka, to i tak kwalifikuje się do psychiatry. A matka nie przyjmuje tego do wiadomości. Jakby to, że ma co parę tygodni w domu żywe zwłoki, a potem nakręconego klauna wybuchającego śmiechem bez powodu, to było całkowicie normalne. Piszę tak obrazowo, żeby pokazać, jak wygląda sytuacja z perspektywy dziewczyny, która ma świadomość tego, ze coś jest nie tak, ale matka odrzuciła jej prośbę o pomoc - ponieważ sytuacja jest o tyle niezwykła, że sama dziewczyna chce pójsć do psychiatry. Rozmawiałam z tą Panią - i ją, i pacjentkę znam już od jakiegoś czasu, to na upartego, moja koleżanka z pracy. Chciałabym zapytać, jak Wy sobie radzicie w takich sytauacjach, czy w ogóle macie do czynienia z takimi problemami, jak opór rodziców przed przyjmowaniem negatywnych lub niepokojących informacji o ich dzieciach? Szczególnie w perspektywie zagrożenia zdrowia dzieci (np. potencjalne lub dokonane próby samobójcze). Jak sobie też radzicie z własnym stresem? Dla mnei zawsze jest to ogromnie stresująca sytuacjia, poza tym mam wątpliwości, czy nie naruszam zasady poufności, przekazując takie informacje rodzicom. Z góry dziękuję wszystkie za odpowiedzi :)

Kwestia,czy na pewno choroba istnieje...może to wołanie o krztę zainteresowania i sposób zwrócenia uwagi?

Złożona sytuacja. Każdy ma chyba inny styl pracy i dobrze czuje się z innymi formami rozmowy. Ja starałbym się przynajmniej o:
1. Obecność kogoś z rodziny mniej zaangażowanego emocjonalnie w więź z dzieckiem, mogącego racjonalnie przyjmować informacje.
2. Czas na rozmowę odreagowującą i wsparcie.
Przygotowałbym też coś pisanego, jakąś ulotkę, broszurę z informacją o istocie choroby i sposobach pomagania oraz miejscach uzyskania pomocy. Po opadnięciu emocji z rozmowy rodzina będzie miała do czego wrócić.

Bradzo trudna sytuacja z tą dziewczynka i jej matka szkoda,ze dziewczynak nie jest pełnoletnia.W swojej pracy prawie zawsze spotykam się z agresja rodziców jeśli słysza negatywną informację na temat swoich dzieci,nie wierzą w to czego dowiadują sie o swoim dziecku Uważają,że nie ma problemu,albo że to co mowie jest nieprawdą.Pewnie to taka forma obrony.Co do stresu to musisz znalezć dla siebie jakąs formę rozładowania stresu relaksu,nabrać dystansu do całej sprawy Moze zajmij sie jakimś sportem albo posłuchaj muzyki relaksacyjnej.

Niki - częściowo jest to możliwe. Ale jest sporo czynników wskazujących na to, że faktycznie mamy do czynienia z chorobą, a przynajmniej z poważnym zaburzeniem rozwoju. Nie opisuję tutaj tego szczegółowo, historia jest dosyć długa.
Hm, nie pomyślałam o włączeniu kogoś z rodziny w taką rozmowę, bardzo mi się taki pomysł podoba. Inna sprawa, ze sytuacja rodzinna dziewczyny jest też dosyć skomplikowana.

wejdz na strone synapsis.pl.tam jest duzo informacji o depresji dwubiegunowej